Brown Debra Lee Saga o dumnej Urlice

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

by, że po prostu chce dodać sobie odwagi.
- Do naszej chaty - dokończyła zamierającym głosem.
Niespodziewanie dla Granta pijani wyspiarze porwali ich
z ławy i na ramionach wynieśli na dwór.
Padał śnieg. Białe płatki kleiły mu się do twarzy, włosów
i ubrania. Zaczerpnął łyk orzezwiającego, mroznego powietrza
i poniewczasie stwierdził, że wypił stanowczo za dużo miodu.
Kręciło mu się w głowie.
Zaraz potem ktoś otworzył kopniakiem drzwi do niewielkiej
chaty i Rikę bezceremonialnie rzucono na posłanie. Jego posta�
wiono na ziemi przed posłaniem.
Zanim zorientował się, w czym rzecz, trzej mężczyzni ode�
brali mu broń, zdjęli buty oraz tunikę, został więc prawie nagi,
jedynie w nogawicach. Chwycił skórę z posłania i rozpostarł
przed sobą. Zwykle nie był taki wstydliwy, ale sytuacja, w jakiej
się znalazł, wydawała mu się bardzo krępująca.
Dwie kobiety pochyliły się nad Riką, a gdy odeszły, przeko�
nał się, że i oblubienicę pozbawiono wierzchniego odzienia.
Koszulka Riki była cienka, prawie przezroczysta. Oczami
wyobrazni zobaczył Rikę taką jak niedawno w saunie, z kropla�
mi potu perlącymi się na ciele i wilgotnymi włosami oblepiają�
cymi krągłości ciała.
Musiał zaczerpnąć tchu, żeby ochłonąć.
Jedna z kobiet, starsza wiekiem, odezwała się:
- Pamiętaj, co ci powiedziałam, pannico.
Rika nie odpowiedziała i nawet się nie poruszyła. Hannes,
Prawodawca i kilkoro innych wyspiarzy, którzy weszli do izby,
/umilkli. Wreszcie Rika wysunęła podbródek ku George'owi
i powiedziała:
- No, zrób to. Miejmy to już za sobą.
Spojrzał na nią zdezorientowany.
Zacisnęła zęby i z powrotem spoczęła na posłaniu.
- Jestem gotowa, Szkocie. Dokończ to.
- Co takiego? - spytał ochryple. Nagle coś mu zaświtało. Aż
otworzył usta ze zdumienia. - Chcesz powiedzieć... - Zerknął
na ludzi w chacie i pokręcił głową. - Ona chyba nie myśli tego,
co mi się zdaje?
- A co ci się zdaje? - spytał Prawodawca z miną niewi�
niątka.
No, nie. Chyba ci wszyscy ludzie nie sądzą, że...
- Muszą być świadkowie - oznajmił Hannes. - Tego wyma�
ga prawo.
George stał w milczeniu, osłaniając ciało skórą.
- Dalej - zachęcił go krzepki wyspiarz i klepnął w plecy,
chyba już setny raz tego więczoru.
- Przy was wszystkich? Chyba oszalałeś, człowieku. - Pra�
wdę mówiąc, po trzecim czy czwartym dzbanie miodu doszedł
do wniosku, że obowiązek małżeński wcale mu tak bardzo nie
ciąży. Czemu nie? Podczas sztormu każdy port jest dobry, jak
mawiali żeglarze z Invemess.
Ale to było zupełnie nie do pomyślenia.
Rika usiadła na posłaniu.
- Musisz, bo inaczej małżeństwo nie będzie zgodne z pra�
wem. Czy mam rację? - Spojrzała na Prawodawcę, jakby pro�
sząc o potwierdzenie. - Chyba że w ogóle nie musimy tego ro�
bić? - Na twarzy zajaśniał jej wyraz nadziei.
- O tym już rozmawialiśmy - stwierdził Hannes. - Mam ra�
cję?
- Tak - przyznał Prawodawca. - Zwiadkowie nie są konie�
czni. To jest stary obyczaj, rzadko już praktykowany. W razie
potrzeby osobiście zaświadczę, że małżeństwo jest zgodne
z prawem. A teraz chodzmy stąd.
- Ale... - Rika zerwała się z posłania, gdy Prawodawca zaczął
wyprowadzać ludzi z chaty. - Nie, musicie zostać! - George przy�
siągłby, że w jej oczach widzi strach. - Sitryg, Prawodawco, nie
zostawiajcie mnie z nim samej!
Prawodawca przystanął na progu i przesłał jej surowe spo�
jrzenie.
- On jest teraz twoim mężem. Musisz mu ufać, tak samo jak
on zaufał tobie, że dotrzymasz warunków umowy.
Ruszyła do drzwi. George odruchowo chwycił ją za nadgars�
tki osłonięte bransoletami. Zdrętwiała.
- Pamiętaj, co ci powiedziałem - dodał jeszcze Prawodaw�
ca, - Nie wszyscy mężczyzni są jednakowi.
George spojrzał na pobladłą twarz swojej żony i podczas gdy
stary zamykał za sobą drzwi, bardzo intensywnie rozmyślał, co
te ostatnie słowa miały znaczyć.
ROZDZIAA PITY
Wszyscy mężczyzni są jednakowi.
Rika usiadła na posłaniu, podkurczyła nogi i czekała. Cze�
kanie trwało długo.
Wydawało jej się, że mijają wieki, a Grant, owinięty skórą
w pasie, wciąż stał odwrócony do niej plecami i grzał się przy
palenisku, w którym wątły ogień spalał kostki torfu.
To, czego się obawiała, w końcu przyszło, toteż nie mogła
się doczekać, kiedy wreszcie będzie po wszystkim.
- Co robisz? - spytała niepewnie, bo nie bardzo wiedziała,
co mogłaby powiedzieć.
- Chcę, żeby mi się trochę rozjaśniło w głowie.
Zaskoczył ją. Brodir nigdy nie kłopotał się takimi drobiaz�
gami. W gruncie rzeczy prawie za każdym razem, gdy ją brał,
był mocno pijany.
- Może to będzie dla ciebie przyjemniejsze, jeśli nie bę�
dziesz myślał zbyt trzezwo.
Popatrzył na nią, a z jego miny wynikało, że musiała go za�
dziwić. Gdy skrzyżowali spojrzenia, zsunął okrywającą go skórę
na klepisko.
Na krew Thora!
Grant nie był ani trochę podobny do Brodira.
Rumieniec zalał jej twarz, gdy Szkot ściągnął nogawice i od-
rzucił je na bok. Ponieważ zmierzył ją wzrokiem od stóp po czu�
bek głowy, przygotowała się na najgorsze.
Podchodził do niej skąpany w blasku ognia. Już drugi raz
tego dnia zwróciła uwagę na jego posturę i siłę. Wydał jej się
bardzo męski.
Prawodawca miał rację. Nie doceniła Szkota.
Była gotowa. Siedziała, zaciskając pięści, i powtarzała sobie
w myślach, że nie wolno jej okazać strachu. Nie wolno sprawić
mu takiej satysfakcji. Za nic. Niech ją wezmie i koniec.
Puls raptownie jej przyspieszył, gdy Grant usiadł na po�
słaniu.
- Zrób to - zażądała. - Zrób to teraz.
Przechylił głowę i przyjrzał się jej twarzy. Czemu się zawa�
hał? Niech to zrobi i koniec!
Jego twarz nagle złagodniała.
- Nigdy w życiu nie wziąłem kobiety wbrew jej woli i nie
zamierzam zrobić tego również teraz.
Takiej reakcji zupełnie się nie spodziewała.
- Ale przecież... musisz.
- Nie, dziewczyno. - Pokręcił głową. - Nie chcesz mnie.
więc... -Wzruszył ramionami.
Prawda tych słów okazała się bardziej bolesna niż razy, które
zadawał jej Brodir. Grant jej nie chciał. Poczuła ukłucie w sercu.
Dziwne, przecież wiedziała o tym od samego początku, więc
dlaczego teraz tak ją to zabolało? Powinna cieszyć się, odczuć
ulgę.
Przyszła jej do głowy nowa myśl.
- To bez znaczenia, czego oboje chcemy. Prawo jest pra�
wem. Słyszałeś starszyznę. Małżeństwo nieskonsumowane jest
nieważne, więc nie mogę domagać się posagu.
Pokręcił głową.
- Te pieniądze są dla ciebie bardzo ważne... Na tyle że
chcesz poświęcić dziewictwo i dać je człowiekowi, którego nie
znosisz i nigdy więcej nie zobaczysz.
Zamknęła oczy. Wyobraznia podsuwała jej straszne obrazy
z przeszłości. Nie było sensu ukrywać przed nim prawdy, skoro
i tak wkrótce miał ją poznać.
- Nie jestem dziewicą, więc niczego nie poświęcam.
Zapadło milczenie nie do zniesienia. Czuła, jak płoną jej po�
liczki. Wreszcie Grant się odezwał:
- Możemy powiedzieć, że to zrobiliśmy, i nikt nie dowie się
prawdy.
Rika otworzyła oczy.
On naprawdę jej nie chciał.
Omal nie wybuchnęła śmiechem. Dla Brodira to nie byłaby [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download; pobieranie; do ÂściÂągnięcia; ebook; pdf

Wątki