Delaney Joseph Kroniki Wardstone 03 Tajemnica Starego Mistrza

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

ciemności prawych drzwi pojawił się jasny kształt. Wyglądał jak mała dziew�czynka,
najwyżej cztero-pięcioletnia, o długich wło�sach, opadających na ramiona.
- Wez mnie za rękę, matko! Proszę, wez mnie za rę�kę! - zawołało dziecko i z
ciemnych drzwi wyłoniła się drobna, biała dłoń. Sięgnęła ku kobiecie, która padła na kolana i
chwyciła ją, przyciągając z zapałem do ust.
- Och. twoja rączka jest taka zimna, tak strasznie zimna! - kobieta wybuchnęła płaczem;
wkrótce zbo�lałe szlochy i jęki wypełniły już całą kaplicę. Trwało to kilka długich minut, aż
w końcu ręka cofnęła się i matka powróciła chwiejnie na miejsce.
Potem nastąpiły kolejne smutne sceny, czasami dzieci, czasami dorośli materializowali się w
ciemno�ści wejścia penitenta. Dostrzegałem widmowe kształ�ty, blade twarze i od czasu do
czasu dłonie, wyłaniają-^ się z mroku. I niemal zawsze wywoływało to silną
336
337
TAJEMNICA STAREGO MISTRZA
reakcję emocjonalną krewnego bądz przyjaciela, na-wiązującego kontakt.
Po jakimś czasie zaczęło robić mi się niedobrze Marzyłem, by spektakl dobiegł końca.
Morgan był przebiegłym, niebezpiecznym człowiekiem, wykorzy�stywał moc Golgota,
zmuszając duchy do posłuszeń�stwa swej woli. I gdy tak oglądałem ból żywych i mę�ki
umarłych, w głowie wciąż słyszałem brzęk monet, padających na miedzianą tacę.
-. - *
W końcu spotkanie dobiegło końca i członkowie zgromadzenia opuścili kaplicę. Drzwi
zatrzasnęły się za nimi jak pociągnięte niewidzialną ręką.
Morgan nie od razu wyszedł z konfesjonału, stop�niowo jednak zimno zaczynało słabnąć.
Gdy się wyło�nił i podszedł do mnie, na jego czole dostrzegłem kro�ple potu.
- Jak się miewa mój ojciec po misji głupca, w którą go posłałem? - spytał ze złośliwym
uśmieszkiem. -Czy stary dureń dobrze się bawił podczas wędrówki na farmę Platta?
- Pan Gregory nie jest twoim ojcem - odparłem spokojnie, podnosząc się chwiejnie na
nogi. - Twój
KAPLICA UMARAYCH
prawdziwy ojciec nazywał się Edwin Furner, był miej�scowym garbarzem. Wszyscy znają
prawdę, ale ty nie możesz się z nią pogodzić i wciąż opowiadasz kolejne kłamstwa. Chodzmy
do Adlington i spytajmy paru osób. Spytajmy siostrę twojej matki - wciąż tam mieszka. Jeśli
wszyscy potwierdzą swoją wersję, mo�że ci uwierzę. Ale wątpię. Ty też jesteś ojcem - ojcem
kłamstw. Opowiedziałeś ich tak wiele, że sam zaczy�nasz w nie wierzyć!
Kipiąc wściekłością, Morgan zamachnął się w moją stronę. Próbowałem uskoczyć, wciąż
jednak byłem oszołomiony i zareagowałem stanowczo zbyt wolno. Znów trafił mnie pięścią
w skroń, niemal w to samo miejsce co przedtem. Upadłem, tłukąc głową o ka�mienne płyty.
Tym razem nie straciłem przytomności, on jednak dzwignął mnie z ziemi i uniósł ku swej
twarzy. W ustach czułem smak krwi, jedno z oczu tak zapu-chło, że niemal się nie otwierało,
prawie nic przez nie nie widziałem. Lecz doskonale odczytałem wyraz twarzy Morgana i
zupełnie mi się nie spodobał, jego usta wykrzywiały się, oczy płonęły dzikim blaskiem.
Bardziej przypominało to oblicze drapieżnego zwie�rzęcia niż człowieka.
338
339
M
iałeś swą szansę i straciłeś ją. Wciąż jednak mogę cię wykorzystać, tyle że teraz to ci się nie
spodoba. Masz, zabierz to - warknął Morgan, wycią�gając coś ku mnie.
To była łopata. Gdy tylko ją chwyciłem, wręczył mi napęczniały worek, tak ciężki, że musiał
mi pomóc zarzucić go na ramię. Potem pchnął mnie w stronę drzwi kaplicy i dalej, na mróz.
Stałem dygocząc, chwiejąc się pod ciężarem worka, zbyt słaby i obolały, by uciec. Zresztą
nawet gdybym spróbował, byłem pe�wien, że dogoniłby mnie w ciągu paru sekund i znow
OKRGAY BOCHEN
pobił. Z północnego wschodu zerwał się wiatr, chmu-zasnuwały gwiazdy. Wyglądało na to,
że wkrótce lów spadnie śnieg.
Morgan ponownie pchnął mnie naprzód i ruszył za mną, niosąc w dłoni latarnię. Wkrótce
byliśmy już wy�soko na ponurych, ośnieżonych moczarach i pozosta�wiliśmy daleko za sobą
ostatnie drzewa. Nie miałem wyboru, musiałem maszerować naprzód, brnąc w śnie�gu. Gdy
zwolniłem kroku, Morgan szturchał mnie w plecy. Raz pośliznąłem się i runąłem na twarz,
wy�puszczając worek. Za karę walnął mnie pięścią w że�bra, tak mocno, że o mało znów się
nie pośliznąłem.
Kazał mi podnieść worek i ruszyliśmy dalej, aż w końcu straciłem poczucie czasu. Wreszcie
wysoko na moczarach Morgan zatrzymał mnie. Przed nami wznosiło się wzgórze, zbyt
gładkie i okrągłe, by mo�gło być naturalne. Pokrywająca je kopuła śniegu po�łyskiwała bielą
w przygasającym blasku gwiazd. Na�gle poznałem je - to był Okrągły Bochen, kurhan, który
pokazał mi stracharz, gdy szliśmy rozprawić się z boginem w parowie Owshaw; sztuczny
pagórek, z którego Morgan wykopał grimoire.
Mój prześladowca wskazał na wschód i znów mnie popchnął. Po jakichś dwustu krokach
dotarliśmy do
340
341
niewielkiego głazu. Gdy się tam znalezliśmy, Morga
szybko odmierzył dziesięć kroków na południe ;
' Ja
tymczasem zastanawiałem się, jakie mam szanse uderzyć go łopatą i uciec. Nadal jednak
czułem się słabo, a on był większy i znacznie silniejszy ode mnie
- Kop tutaj - rozkazał, wskazując miejsce w śniegu Posłuchałem. Wkrótce przebiłem się
przez biały
puch i dotarłem do ciemnej ziemi. Była twarda i za�marznięta, toteż czyniłem wolne postępy.
Zastana�wiałem się, czy kopię własny grób. Ale po zaledwie stopie szpadel nagle uderzył o
kamień.
- Głupcy wielokroć rozkopywali ten kurhan - Mor�gan wskazał w stronę Okrągłego
Bochna. - Ale nikt nie znalazł tego co ja. Głęboko pod nim kryje się ko�mora, lecz wejście do
niej leży znacznie dalej, niż można by podejrzewać. Ostatnio byłem tam w noc po śmierci
matki i od tej pory próbowałem odzyskać mo�ją księgę. A teraz oczyść kamień z ziemi: czeka
nas mnóstwo pracy!
Byłem przerażony, podejrzewałem, że Morgan jesz�cze tej nocy spróbuje przywołać
Golgotha. Zrobiłem jednak, jak kazał, a kiedy skończyłem, wziął ode mnie szpadel i używając
go jako dzwigni, uniósł kamień i przewrócił na bok. Trwało to bardzo długo i śnieg znów się
rozpadał. Wiatr wzdychający nad moczara�mi, stawał się coraz silniejszy. Nadciągała kolejna
śnieżyca.
Morgan uniósł latarnię nad dziurą; w jej blasku uj�rzałem stopnie wiodące w dół, w
ciemność.
- No już, do środka - polecił, groznie unosząc pięść.
Wzdrygnąłem się i posłuchałem. On przyświecał, a ja schodziłem ostrożnie, z trudem
utrzymując rów�nowagę pod ciężarem worka. W sumie stopni było dziesięć, u ich stóp
otwierało się wąskie przejście. Tymczasem na górze Morgan odstawił latarnię i znów zaczął
zmagać się z kamieniem. Z początku sądziłem, że sobie nie poradzi, ale wreszcie osadził go
na miej�scu z głuchym łoskotem, zamykając nas w środku, jak nieboszczyków pod
kamieniem nagrobnym. Potem dołączył do mnie, niosąc latarnię i łopatę, i kazał mi iść
przodem. Tak też zrobiłem.
Morgan unosił wysoko lampę; widziałem przed so�bą mój cień, sięgający w głąb tunelu,
który biegł pro�sto jak strzała. Zciany, podłogę i sklepienie tworzyła ubita ziemia. Co kilka
stóp strop podtrzymywały bel�ki. W jednym miejscu zawalił się, niemal kompletnie
zagradzając drogę, i musiałem ściągnąć z pleców wo�rek, przecisnąć się przez wąską
szczelinę i przewlec
342
343
go za sobą. Zacząłem poważnie się niepokoić stanem tunelu. Gdyby znów się zapadł,
zostalibyśmy pogrze�bani żywcem bądz na zawsze uwięzieni pod kurha�nem. Nagle [ Pobierz całość w formacie PDF ]

download; pobieranie; do ÂściÂągnięcia; ebook; pdf

Wątki