[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zji dekady 1900 1910, autor starał się  wyodrębnić jeszcze pew-
ną liczbę osobowości spośród najmłodszego pokolenia drugo-
rzędnych pisarzy. Do tych  osobowości zaliczył około dwudziestu
twórców, m.in. poetki Wolską i Ostrowską, Makuszyńskiego, Je-
dlicza, dwóch Wroczyńskich, Rundbakena, słońskiego czy  wy-
różnionego  dla głębokości tonu poetyckiego  stanisława Mi-
łaszewskiego. Leśmian znalazł się między zapomnianymi już dziś
literatami Bełcikowskim i Władysławem Nawrockim. Wzmianka
była raczej pochlebna; potocki docenił też twórczość translatorską
poety ( tłumacz znakomity Verhaerena, pawła Forta i innych 28
 to kolejny ciekawy trop, bo wspomniane przekłady nie zacho-
wały się). Opinia potockiego jest o tyle ważna, że po raz pierw-
26
Ibidem, s. 578.
27
Może więc wzmianka Feldmana  przy założeniu, że krytyk nie znał, bezpo-
średnio czy z drugiej ręki, jakichś ówczesnych rękopisów autora Zielonej go-
dziny  jest tropem prowadzÄ…cym do nieznanych publikacji poety?
28
A. potocki, Polska literatura współczesna, Warszawa 1912, cz. II, Kult jed-
nostki 1890 1910, s. 330.
32 1. Rytm recepcji
szy umieszcza poetę w innym niż  Chimera kontekście literackim,
w tym wypadku wśród przedstawicieli tej samej generacji (notabe-
ne krytyk jako pierwszy w polsce konsekwentnie posługiwał się ka-
tegoriÄ… pokolenia).
Zwiadectwem rosnącego uznania dla Leśmiana jest wreszcie
hasło osobowe w Wielkiej Encyklopedii Powszechnej Ilustrowanej
z 1910 roku, zawierające obok danych biograficznych  dość szcze-
gółowych:  po ukoÅ„czeniu uniwersytetu bawiÅ‚ 1½ roku w Warsza-
wie, skąd udał się za granicę (Monachium, Włochy, Bretania), naj-
dÅ‚użej, 3½ roku przebywaÅ‚ w paryżu, gdzie oddawaÅ‚ siÄ™ studiom
literatury francuskiej 29  także krótką charakterystykę twórczo-
ści. Autor hasła, Adolf Goldberg, zaznaczył francuskie inspiracje
Leśmiana, przede wszystkim jednak podkreślał jego  dość czynny
udział w ruchu  Chimery .
pierwsze recenzje
Debiut książkowy ponadtrzydziestopięcioletniego wówczas Le-
śmiana był debiutem spóznionym nie tylko na tle pokoleniowym
(większość rówieśników poety już w pierwszych latach XX wieku
wydała co najmniej jeden tomik poetycki; wyprzedzili go nawet
twórcy młodsi, np. Ostrowska, Jan Wroczyński, Makuszyński i Mi-
łaszewski). Sad rozstajny (1912) wyszedł pięć lat po upadku  Chi-
mery i mimo nieformalnego patronatu Miriama nie miał takie-
go poparcia środowiskowego, na jakie mógłby prawdopodobnie
liczyć, gdyby ukazał się wcześniej.
Nic więc dziwnego, że tomik w niewielkim stopniu został za-
uważony przez krytykę, a w każdym razie nie przyciągnął uwa-
gi autorów naprawdę wybitnych. Sad rozstajny miał pięć, zresztą
dość pochlebnych, recenzji: Eustachego Czekalskiego (współpra-
cownika Lorentowicza) w  przeglądzie Wileńskim , zaś w gaze-
tach warszawskich  Wacława Grubińskiego w  Kurierze poran-
29
Wielka Encyklopedia Powszechna Ilustrowana, seria I, t. XLIII XLIV, Warsza-
wa 1910, s.v. Leśmian Bolesław (A. Goldberg).
przerwa w latach 1915 1918 33
nym , stanisÅ‚awy szadurskiej w  Echu Literacko­Artystycznym ,
parajÄ…cego siÄ™ okazyjnie krytykÄ… (pod pseudonimem Otto) psy-
choanalityka Jana Nelkena w  prawdzie oraz Eugeniusza popoffa
w  przeglÄ…dzie Krytyki Artystycznej i Literackiej (z czasopismem
tym Leśmian okazjonalnie współpracował jako krytyk). Mimo że
są to teksty na stosunkowo wysokim poziomie, nie mówią o Le-
śmianie właściwie niczego, co nie zostało już wcześniej powiedzia-
ne (zarówno pozytywnie, jak i negatywnie), rozwijają wątki zapo-
czątkowane przez poprzednich krytyków. Niemniej jednak są to
pierwsze odrębne wypowiedzi poświęcone Leśmianowi.
Klechdy sezamowe (książka nosi datę 1913, ukazała się w roku
1912) zostały zrecenzowane zaledwie dwukrotnie (przez Lorento-
wicza w  Nowej Gazecie i znów szadurską w  Kurierze Litew- [ Pobierz całość w formacie PDF ]

  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • alwayshope.keep.pl

    •